Na het ontbijt zijn wij in de touringcar gestapt die ons aan naar het zuiden van de stad Guilin bracht, om daar op de boot te stappen naar Yangshuo. Deze tocht duurde ruim 4 uur. De uitzichten langs de vaarroute waren erg mooi. Regelmatig kwamen er kleine bootjes langs met boeren en hun groente en fruit. De koeien zag je gewoon in de rivier zwemmen . En zoveel mooie bergen . De afgeronde bovenkant van de bergen geven een heel grillig beeld, maar dit is juist typisch voor de Guilin. Deze bergen horen bij Guilin en daar wordt ook veel reclame over gemaakt. Tijdens de tocht kregen wij eten aan boord. Dat stonden ze achter op het schip te koken in grote pannen. Het rook niet echt lekker. Ik heb alleen maar als lunch een banaan genomen. De Chinese aan boord vreten, sorry van het woord echt alles. De kleine visjes, krabbertjes en slakken gaan er met smaak in. Ik kan er haast niet naar kijken want dan draait mijn maag al om. En ze moeten daar dik voor betalen. Ik zag de honderdjes over de tafel vliegen. Dat is voor een chinees behoorlijk aan de prijs. 100 Yuan is ruim €10,00. Na het eten gaan ze uitbuiken en ze liggen overal aan boord bv. op de tafel, hangen tegen elkaar aan of gaan op het dek liggen en zitten. Nadat wij afgemeerd waren werden wij echt besprongen door de bewoners die aan de kade stonden met hun handels waar. En druk zo druk niet normaal meer. Björn werd op een gegeven moment zo kwaad op een vrouw en hij zei iets tegen haar in het Chinees en weg was ze we hebben haar niet meer gezien. In eerste instantie zouden wij nog een middag excursie gaan maken maar dit was weer op zijn Chinees georganiseerd. Wij besloten om ons geld terug te vragen en niet mee te gaan want wij waren bang dat wij anders te laat zouden zijn bij de theater show die om 19.10 zou beginnen. Na lang wachten hadden wij het geld terug en zijn toen op zoek gegaan naar een klein straatje waar het wat rustiger was en zijn daar boven bij een restaurant op het balkon in de schaduw gaan zitten. Daar hebben wij heerlijk gezeten en lekker wat gedronken en later op de middag wat gegeten. Vandaar uit hebben wij een soort golfwagentje gezocht. Die rijden met giga snelheden dwars door het verkeer heen in de stad. Dit golfwagentje bracht ons naar de ingang van het Theater. Daar kwamen wij weer in een mensen massa aan dat wil je niet weten. Wij hadden in het hotel de kaartjes gereserveerd en miss Long zou bij de toilet ingang staan voor ons kaartje. Niet wetende dat wij wederom in een rij met excursie mensen geduwd werden met een stikker op ons jasje en achter het Chinese popje aan een stokje aan moesten lopen het park in. Dit was wat hoor. Midden in het park liet ze de groep staan en ging ze kaarten halen. Wild west met het uitdelen van de kaartjes. Yes, wij hadden de kaartjes. Gelijk de sticker van onze jas en wij zijn zelf naar binnen gegaan. Wij kwamen in een groot openlucht theater met zicht op de rivier en de bergen. Zo mooi het is gewoon niet te vertellen. Ik heb een aantal foto's gemaakt, maar de kwaliteit is net echt tof. Dit komt omdat het ver weg is en donker en de personen van het theater bewegen en dat is erg moeilijk fotograferen. De show was gemaakt door Zhangyimou. Dit is de man die ook het meeste bedacht heeft voor de opening van de Olympische Spelen. Dan begrijp je wel dat dit een super optreden is geweest van al die mensen die er aan mee werkten. Er waren wel een paar honderd personen aanwezig. Ze vaarden op bamboe bootjes, trokken zich door het water met een groot rood lint. Eigenlijk is het te moeilijk om te verwoorden. De koeien liepen over een bamboebrug. Wat ze uitbeelden was het leven van de gewone man en vrouw en kinderen van het platteland. Niet de mensen die in kantoren werken. Kortom het was geweldig. De bergen werden ook steeds heel mooi verlicht en het geluid galmde over het water.

Toen de show afgelopen was, begon de ellende. Wij hebben hand in hand met z'n drieën naar de uitgang gelopen. Dit moesten wij doen anders zouden wij elkaar kwijt raken in de mensen massa. Bij de uitgang hebben wij gezocht naar de bus voor Guilin. Alles was vol. Eerst een stuk gelopen en toen een taxibusje aangehouden en die bracht ons met nog 6 andere mensen naar het centrum van Yangshuo. Na 100 meter lopen waren wij bij het busstation. Nu komt het, het was weer eens wild west voor het loket van de buskaartjes. Toen wij Björn eindelijk de kaartjes kon kopen waren ze op. De eerste bus zou om 8.15 de volgende dag gaan. Ik dacht nee. Ik blijf hier echt niet in die zooi de hele nacht op een plastic bankje zitten met al die vieze prullenbak snuffelaars. Carla en ik op zoek naar een mini taxibus. Het busje was snel gevonden, maar deze man rekende gelijk een woeker prijs. Er konden 6 personen in en wij zijn met ons drieën. Wij weer rond vragen en ja hoor er wilde nog 2 personen met ons mee. Joepie we konden weg uit die zooi. De chauffeur reed weer als een speer. Op een gegeven moment kwam er uit het niets een motorrijder recht op ons af. De chauffeur moest zo uitwijken dat wij bijna helemaal aan de linkerkant van de weg de berm raakte. Carla was met haar telefoon bezig en haar telefoon pennetje vloog door de taxi. Eindelijk werd het wat rustiger en je wilt het niet geloven valt die sukkel van een chauffeur bijna in slaap. Wij zagen zijn hoofd helemaal achterover gaan. Gelukkig konden wij vrij snel na dit voorval uitstappen bij het busstation van Guilin. Maar hoe verder. Lopen was echt geen optie meer. Dan maar in de Tuk Tuk met z'n drieën. Dat was een feest. Wij zaten echt als haring in een ton. DE Tuk Tuk kwam op gang, maar de arme man moest steeds terug schakelen want hij kwam niet weg met ons. Wij hebben gaar gelegen. Vlak bij ons hotel moest hij uitwijken want er lag een Chinees gewoon op de rijbaan te maffen, zo dronken als wat. Voor het hotel liep de weg iets omhoog. 3x heeft hij zijn Tuk Tuk omlaag laten zakken om met een aanloop opnieuw het heuveltje op te gaan. Dit was zo hilarisch dat wij de Tuk uitrolde waarbij Björn zich bezeerde aan zijn bovenbeen. Wij riepen nog tegen Björn au zielig hoor, kusje erop en over. Maar het deed echt heel erg zeer zei hij. Gauw de tassen in het hotel kamer gegooid en nog een glaasje bij de bar genomen. Onze conclusie was dat dit hele gedoe om terug te komen naar Guilin echt niet klopt. Wij hadden wederom mazzel dat Björn erbij was en dat hij zich kon verwoorden en de Karakters op de taxi kon lezen, anders hadden wij toch echt in dat busstation moeten overnachten. Wij zijn de volgende morgen naar het ticketbureau gegaan en een klacht ingediend. Na veel heen en weer gepraat en bellen met haar manager hebben wij de taxi rit naar het vliegveld niet hoeven te betalen als compensatie.

Dag Guilin, op naar Hong Kong.

Pieta